Ο Εξομολογητής

(Συνέντευξη στη Δέσποινα Παυλάκη)

Ο Άλκης Γούναρης είναι ο ηθικός αυτουργός πίσω από τις διαδικτυακές εξομολογήσεις του confession-session που θα ανασκαλεύουν συνειδήσεις σε εβδομαδιαία βάση για ένα ολόκληρο χρόνο.

Είχαμε δει πέρσι με το γιο μου [Κώστας Γούναρης] τη δουλειά που είχε κάνει ο Ντέιβιντ Λιντς για το internet (http://interviewproject.davidlynch.com) και καθώς στον ελεύθερο χρόνο μου γράφω σενάρια για ντοκιμαντέρ, αποφασίσαμε να κάνουμε κι εμείς κάτι για να αξιοποιήσουμε το μέσο. Δεν θέλαμε όμως να είναι απλά συνεντεύξεις. Εκείνη την εποχή δούλευα παράλληλα ένα σενάριο σχετικά με την σεξουαλικότητα και συγκεντρώνοντας υλικό στάθηκα σε αυτό που λέει ο Foucault για το θεσμό της εξομολόγησης: ότι δηλαδή σε αυτόν οφείλονται λίγο-πολύ οι σεξουαλικές ενοχές μας  και γενικά αυτά που θεωρούμε αμαρτία. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα είχε ενδιαφέρον να καταγράψουμε μια αναζήτηση ενοχών.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν στη διαφήμιση και στο μάρκετινγκ. Κάποια στιγμή, κουρασμένος από το χώρο των media, είχα αποφασίσει να γράψω ένα βιβλίο - όπως άλλα 7 εκατομμύρια Έλληνες! - αλλά στην πορεία είδα ότι μου λείπανε πράγματα οπότε αποφάσισα να πάω στη Φιλοσοφική σαν βαλβίδα εκτόνωσης από τη δουλειά αλλά και να βελτιώσω την απόδοσή μου στο γράψιμο. Ήμουν ήδη 35 χρόνων.

«Τι θα γίνει, θα ασχοληθεί κανείς με τα σινεμά;» ρώτησε ο πατέρας μου όταν βγήκε στη σύνταξη. Εγώ είχα ήδη κουραστεί από τη διαφήμιση, ο αδερφός μου δούλευε κι αυτός στην έρευνα αγοράς και το μάρκετινγκ, οπότε το πήραμε απόφαση. Επειδή όμως τα σινεμά ήταν θερινά (Άνεση, Εκράν, Φιλοθέη, Γαλάτσι, Αμίκο) και τα βράδια του χειμώνα δεν είχαμε τι να κάνουμε, ανοίξαμε το Dasein.

Στο ξεκίνημα, πιο πολύ για να γνωριστώ με τους πελάτες, δούλεψα πίσω από το μπαρ και ανακάλυψα ότι πολύς κόσμος έρχεται με εντελώς εξομολογητική διάθεση. Συνήθως αυτά που λένε οι περισσότεροι πίνοντας το ποτό τους είναι καθημερινά μικρά πράγματα τα οποία, για κάποιους λόγους, βιώνουν ως μεγάλα. Ίσως συμβαίνει αυτό που λέει ο πρωταγωνιστής στο Fight Club, ότι είμαστε δηλαδή μια γενιά ανθρώπων χωρίς μεγάλους πολέμους, χωρίς μεγάλες δυστυχίες που μεγαλώσαμε όντας το επίκεντρο του κόσμου, σαν ρoκ σταρ, μέχρι που κάτι συνέβη και καταλάβαμε ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζαμε. Ξαφνικά λοιπόν μας δημιουργείται η ανάγκη να βρούμε ή να δώσουμε νέο νόημα σε αυτά που μας συμβαίνουν διηγώντας τα σε "ανέξοδους" ακροατές, στο μπαρ, στο ταξί, στο κομμωτήριο...

Αρχικά λοιπόν απευθυνθήκαμε σε θαμώνες και φίλους. Σε όποιους άρεσε η ιδέα, το έλεγαν παραπέρα. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το Νοέμβριο, κάναμε δυο sessions την εβδομάδα για τρεις μήνες. Το briefing που είχε δοθεί ήταν να μας διηγηθούν μια ιστορία που δεν θα ξεπερνάει τα 5 λεπτά αλλά μιας και confession σημαίνει τόσο ομολογία όσο και εξομολόγηση, ο καθένας το ερμήνευσε με τον τρόπο του. Οι περισσότεροι το συνέδεσαν με κάτι που τους «βασάνιζε», κάτι που τους είχε συμβεί, κάτι που είχανε μετανιώσει, αλλά γενικά τα κυρίαρχα θέματα ήταν το ζήτημα του θανάτου, της οικογένειας και των σεξουαλικών σχέσεων.

Το υλικό που συγκεντρώθηκε θα έχει τρεις χρήσεις: η μια θα είναι στο διαδίκτυο, η άλλη ήταν στο ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη «Μόνο οι Λέξεις Συνεχίζουν» που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η τρίτη θα είναι ένα art installation με όλα αυτά μαζί.

Το Confession Session διαδραματίζεται σε εβδομαδιαία βάση στο confession-session σε σκηνοθεσία Κώστα Γούναρη. Μεταξύ άλλων, εξομολογούνται οι: Εβελίνα Παπούλια, Χάρης Βλαβιανός, Βασίλης Αμανατίδης, Λουκία Ρικάκη, Μισέλ Βάλεϋ κ.α.